Asociacion Cristiana de Superacion Integral de las Comunidades Rurales

vrijdag 14 oktober 2011

Wie zijn wij?

Werk van de NGO ACSICOR “De Levensboom”

ACSICOR is een organisatie die niet haar eigen welzijn zoekt, maar die erop georiënteerd is om integrale service te verlenen in het binnenland, zodat de “levenskwaliteit” van de bewoners van de Andes verhoogd wordt. Bij het uitvoeren van gerichte projecten, wordt onderzoek gedaan om  technisch en professioneel advies te kunnen geven teneinde de mogelijkheden voor eigen onderhoud van de bewoners van het binnenland te verbeteren. Dit doen we o.a. door: 
  • Kleine bedrijven helpen bij het opstarten
  • Plaatselijke ontwikkeling van de bevolking
  • Persoonlijke en profesionele ontwikkeling van de NGO-leden.
  • Versterking van het kerkelijk leiderschap in de dorpen.
In 2003 werd de NGO ACSICOR “Boom des Levens” opgericht, om de volgende redenen:

*Voortgang van het bijbels onderwijs ook na evt. terugkeer van de zendelingen
*Goed onderwijs voor verbetering van landbouw en veeteelt met als gevolg een verhoging van levenspeil
*Dienstverlening vanuit de kerk aan de maatschappij. De drempel naar de kerk wordt lager en het getuigenis over de “evangélicos” wordt positief bijgesteld.

Werkgebieden van de NGO “De Levensboom”:
  • Landbouw en veeteelt (ecologische landbouw, humusproductie, rasverbetering, irrigatiesystemen)
  • Consultant in wet- en regelgeving
  • Onderwijs en Gezondheid (opleiding, familieplanning, voeding, sociaal werk, etc.)
  • Lilieanefonds: rehabilitatie van kinderen.
  • Geestelijk welzijn en vormen van waarden
Veeteelt-verbetering
Voorlichting op gebied van gezondheid en voeding    
Revalidatie van kinderen

Twee meisjes die in het programma van rehabilitatie zaten

Een tijd geleden hebben we eens geschreven over Patricia (13 jaar), het meisje met de heup-luxatie waar we geen geld voor hadden, omdat het Lilianefonds moet bezuinigen. We kregen van een privéfonds in Nederland geld voor deze operatie en er werd een begin gemaakt met onderzoeken in Lima. Het bleek zelfs gecompliceerder dan we dachten. Ze zou na de heupoperatie ook nog een ruggewervel-operatie moeten ondergaan. We hebben veel overleg gezocht met de grootouders, door wie ze wordt opgevoed. In eerste instantie wilden ze wel meewerken, maar toen bleek dat de (groot)moeder 3 maanden in Lima voor Patricia zou moeten zorgen, terwijl die een gipscorset zou krijgen na de operatie, kwamen er allerlei bezwaren. De oma/moeder zou niet tegen het klimaat in Lima kunnen, zij kon niet tegen de drukte daar, ze voelde zich niet bekwaam om voor Patricia te zorgen, enz., enz. Dit alles terwijl de operatie en dokterskosten grotendeels betaald zouden worden. De prognose voor Patricia is niet positief. Als er niet operatief wordt ingegrepen, zal zij hoe langer hoe krommer groeien, niet meer kunnen lopen en problemen krijgen met longen en hart. Ondanks dat deze prognose aan de (groot)ouders is verteld en we zelfs sociale pressie via de communiteit hebben proberen uit te oefenen, heeft de familie nu afgehaakt. Ze zijn niet bereikbaar en mijden nog elk contact.

Gelukkig kunnen we ook een andere geschiedenis vertellen: Lisbeth (13 jaar) werd aan haar scheve voet geopereerd, ze was geboren met een klompvoet. Ze is eind januari met haar vader naar Lima gegaan en in april geopereerd. De operatie is goed gelukt en in juni kwam ze met orthopedische schoenen goed lopend terug uit Lima. Deze week kwam ze met haar moeder voor controle naar Cajamarca. Ze kan nu behoorlijk goed lopen en zelfs hollen. Ze kan samen met haar vriendinnen touwtje springen en deelnemen aan de meisjesvoetbalclub van het dorp. Heel bijzonder is ook dat ze ondanks de 3 maanden schoolverzuim door haar verblijf in Lima, ze eind van dit jaar toch over kan gaan naar de 6e klas (groep 8). We zijn enorm blij voor haar en voor de mogelijkheid die we hadden om haar te helpen.
Hier is een filmje van Lisbeth te zien:

vrijdag 18 februari 2011

Ontwikkelinghulp voor kinderen

Ik kwam in de IS (het magazine over Internationale Samenwerking) deze strip tegen en moest denken aan wat we van de week in de nieuwsbrief hebben geschreven...

Rehabilitatieprogramma voor kinderen met een handicap


In Nederland krijgt het Lilianefonds geen geld meer van de regering en moeten ze alles doen met donaties, dat betekent 15% minder inkomsten voor hen en dus ook voor ons. Verder ligt de nadruk van de hulp aan gehandicapte kinderen voor het Lilianefonds in Afrika. Peru wordt niet meer beschouwd als een arm land, maar een land in ontwikkeling en dus valt het in veel internationale hulpprogramma´s buiten de boot.

Op zich is het natuurlijk mooi dat Peru macro-economisch in de lift zit, maar de economische groei van Peru is vooral te danken aan de export van grote bedrijven in de grote steden, voornamelijk aan de kust. De mensen in het binnenland, en helemaal de boeren in de dorpen merken er weinig van, dus ook niet de families waar een gezondheidsprobleem is. Ze leven in de hoogvlaktes nog altijd op hetzelfde niveau als 15 of 25 jaar geleden. We proberen de eindjes aan elkaar te knopen en toch zoveel mogelijk te helpen als we een kind met problemen tegenkomen. Dat is ook als ze (nog) niet bij de plaatselijke kerk horen, zoals Lisbeth.

Vorige week kon ik Lisbeth met haar vader naar Lima sturen, gezien we veel medische specialisten en centra niet in Cajamarca hebben. Zij heeft een “horrelvoet”, d.w.z. haar voet zit gedraaid aan haar been. Als een kind als baby met zo’n voet wordt geboren, kan met een geschikte behandeling zo’n voet nog rechtgroeien en komt het helemaal goed. In dit geval is dat bij Lisbeth niet gebeurd, nu is ze 10 en kan niet goed lopen. Haar voet is helemaal krom gegroeid. In Lima is ze opgenomen in een kliniek, die zich gespecialiseerd heeft in orthopedische operaties bij kinderen. Eerst wordt geprobeerd om de banden en spieren van de voet wat op te rekken met gipsverbanden en daarna zal Lisbeth geopereerd worden. Al die tijd is haar vader bij haar en kan dus niet op het land werken. Gelukkig zijn ze, in dit geval, niet de armsten en is haar familie bereid in de behandeling bij te dragen, want vanaf 2011 gaat alles bij het Lilianefonds veranderen en dus worden veel onkosten niet meer gedekt.

Revalidatiearts Rubi Mostacero
Er is ook nog een ander meisje, Patricia, met een heupluxatie. Zij is al 12 jaar en heeft erg veel pijn. Er is al veel scheefgegroeid en dus is een operatie heel noodzakelijk. Deze familie is ook minder arm, maar kennelijk zien ze enorm op tegen hun eigen bijdrage: tijd, moeite en reiskosten, want nadat ze hier waren geweest en we afspraken hadden gemaakt voor hun reis, kwamen ze niet meer terug, terwijl ze een behoorlijk bedrag van het Lilianefonds krijgen voor de operatie in Lima. In het binnenland is er vaak ook een mentaliteit van: is dit een goede investering of niet? Een kind met een handicap wordt meestal niet bij de dagelijkse zaken betrokken en wordt vaak niet in acht genomen. Het is heel verdrietig als het niet lukt om de ouders van de noodzaak van behandeling van een kind te overtuigen, want het kind wordt de dupe en die zou je zo graag willen helpen. Dit is elke keer weer een punt van gebed. We werken met families, niet alleen met de kinderen en als de familie het af laat weten, kunnen we niet verder komen.

Webpagina van onze NGO:

zaterdag 1 januari 2011

Leidersscholen

Sinds 2001 hebben we trainingen voor de leiders van de kerken Oxamarca en Sucre en hun buitenposten georganiseerd. We hebben gemerkt dat het niet alleen heel erg nodig is om deze trainingen, die we “scholen” noemen, te organiseren voor theologische vorming voor de leiders van deze kerkjes, maar de scholen zijn ook een ontmoetingsplaats waar ze ervaringen onderling kunnen delen.


We werken in teamverband met de voorganger van Oxamarca en buitenposten, Gilmer Machuca en de voorganger van Sucre en buitenposten, Marciano Vásquez, verder met de presbyters, Hildebrando Machuca, Julio Reyna, Gaudencio Terrones en sinds dit jaar ook Agustín Medina. De broeders presbyters hebben dit jaar verschillende bezoeken gebracht aan de buitenposten van Oxamarca en Sucre. Bovendien bezoeken zij de kerken, die dat vragen om hen te helpen met de problemen die zich voordoen, en die de plaatselijke leider niet zelf kan op lossen. De presbyters kunnen beschikken over 4 paarden, die gesponsord werden door “De Barmhartige Samaritaan”. De reizen gaan over onbegaanbare paden. Gemiddeld zijn ze 60 dagen per jaar onderweg, naast hun dagelijkse werk als landbouwers.

Om verschillende redenen, zoals de afleiding van de zorg voor het vee in de dorpen, hebben we dit jaar gekozen voor algemene conferenties in Cajamarca, waar alle leiders konden komen. We konden gebruik maken van de ruimtes in de kerk waar wij lid van zijn. De conferenties duurden 3 dagen, vanaf maandagnamiddag tot donderdagmiddag. Hoewel er minder broeders kwamen in de tweede en derde conferentie hebben we een enthousiaste deelname aan het programma waargenomen. Bij de eerste conferentie in mei kwamen 37 deelnemers uit 16 verschillende dorpen; in juli waren er 29 opgaven uit 14 dorpen en in september 19 deelnemers uit 11 dorpen.

Voor het programma van de conferentie kozen we thema’s die door de leiders waren aangegeven als belangrijk voor hen. De thema´s waren o.a. leiderschap en volwassenheid, sektes, pastorale zorg, maar ook hermeneutica en homiletiek. Hiervoor werden voorgangers van andere kerken in Cajamarca uitgenodigd naast de lessen van Ger en Wilfredo. Naast de lessen waren er ook workshops, waar de leiders vragen over de thema’s moesten uitwerken met behulp van concordantie, woordenboek en Bijbelcommentaren. Daarna moesten ze een presentatie geven van de resultaten van hun onderzoek. Het wekte bij hen interesse om een bibliotheek te hebben in hun kerk en sommigen hebben dat als Project gepresenteerd, zodat ze die boeken voor speciale prijzen konden aanschaffen.

Elke 2 maanden worden 200 dagboekjes verspreid onder de families, die het gebruiken. Zo wordt dagelijks Bijbellezen gestimuleerd. Na het gebruik van het dagboekje dient het vaak als materiaal voor een prediking of als evangelisatiemateriaal.